(Gepubliceerd in Circumplaudo)
De ochtendzon belicht
de textuur van je gezicht
Van wie je bent
neem ik:
passiekreten die gronden zoeken
de opwaaiende sneeuw van je woorden
of je blik die flikkert
boven de toornende bronnen in je lach
Ik koester
de pasgeboren kussen die nog niet weetgierig zijn
de betovering die als een slinger wolven
komt slapen rond je vuur
de vloeibare citers van je fluisteringen
Wat ik echter vergeet:
een geest die een geheime steilte vreest
propellers van kilte, tollend door je hart
uren waarin het donker je zoekt