Loden man

Hangende mondhoeken als je thuiskwam
Je rug kunstmatig recht

De blaf van je hond die voorwaarts stormde
De stem van je kind

Je wou een weg afleggen naar het hart
een schreeuw geven vol vuren, kleuren

Maar er waren slechts stiltes
rekeningen, aanzetten tot gedichten

Je dagelijkse vlucht de tuin in

De zon waarin je zo lang mogelijk probeerde te kijken
alsof je met al die vlekken voor je ogen, die bijna blindheid
in de heilige vermenging van pijn en licht
al even het heelal binnen mocht

Geheime lusten

Een vergeten spijker in je broekzak
die plotseling prikte