Je moeder gaf je geboortedoek mee
Het mooiste meisje van het dorp
en dus moest je sterven
De sjamanen leidden je door de Andes
Panfluiten
De ijzige wind
Sterren als bevende insecten, bang
te zullen verbleken
zodra Hij verrijst
In je hoofd slechts de monotone stem
die elke god graag wil horen
Zelfs verdriet gaat nooit verder
dan je kunt gaan
Knuppels uiteindelijk, de koele hardheid van handen
Later stootte de gletsjer je uit
Kou gaf je cynisch het eeuwige leven