In duinen teruggeblazen zand
Platen, geulen, kreken
Wisselende contouren van de zeewering, de momentane kustlijn
Oplichtende kern in een zomerdag die je nauwelijks kunt terughalen
al bijna uit het geheugen is gewist
De angst dat het verleden achter je
geen spoor van licht of bewustzijn meer doorlaat
De zonnige roepstem van je moeder steeds verder weg, jij
spelend met een schepje, een emmer
en dan je vader die achteloos opmerkt
er zijn ongeveer net zo veel sterren in het heelal
als korrels op dit strand
Beelden met lijnen die onder het heimwee beginnen uit te lopen
vlekkerig worden, oplossen
Fletse mentale gravures in je hoofd waarvan je alleen nog maar
de groeven, de kerven voelt